ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΗ

(Νάουσα, 1 Ιανουαρίου 1985). Αγαπημένη μου αδελφή, Καλή νέα χρονιά! Εύχομαι φέτος να εκπληρωθούν όλα τα όνειρά σου! Έχουμε να τα πούμε με οποιονδήποτε τρόπο από τη μέρα που αποχαιρετιστήκαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Εσύ από το παράθυρο του τρένου που σταδιακά θα σε οδηγούσε μέχρι τη Γερμανία κι εγώ απ’ την αποβάθρα. Φωνάζαμε η μία στην άλλη ότι θα επικοινωνήσουμε σύντομα, θυμάσαι; Αντ’ αυτού περάσανε είκοσι χρόνια… (1 Φεβρουαρίου 1985) Αλεξία μου! Από πού να ξεκινήσω; Πού αφήσαμε τις ζωές μας, πού μας βρίσκουν τώρα! Έχω μια αμηχανία και μια δυσκολία. Ίσως θα έπρεπε να σου συστηθώ από την αρχή. Ξέρεις, εδώ στο Άουγκσμπουργκ δε με φωνάζουν Αντωνία. Τόνια! Αλλά δε με πειράζει καθόλου να με αποκαλείς Αντωνία. Είκοσι χρόνια είχε να με πει κάποιος έτσι… Μια αλληλογραφία που ξεκινά έπειτα από είκοσι χρόνια σιωπής. Μια σχέση που προσπαθεί να ξανασυστηθεί. Μια σχέση α δ ε λ φ ι κ ή. Ανάμεσά τους ένα απέραντο, βαθύ κενό. Ανάμεσά τους γράμματα, ταχυδρομεία, φορτηγά. Και ανάμεσά τους ένας γκρεμός από έρωτες, γονείς, πικρίες. Και τέλος? υπάρχει, άραγε, τέλος; Κι αν υπάρχει…