ΕΠΙΡΡΟΕΣ

Ο ψηφιακός μας κόσμος είναι γεμάτος θορύβους. Θορύβους, που έχουν μουτζουρώσει την ουσία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Που έχουν εκτραχύνει την ακοή μας, με αποτέλεσμα να ακούμε μόνο ό,τι κραυγάζει. Κι όσο αυτοί οι θόρυβοι δυναμώνουν, τόσο δυναμώνουν οι κραυγές, τόσο πιο εκκωφαντικές γίνονται, τόσο περισσότερο παραμορφώνουν το αίσθημα της ανθρώπινης έκφρασης. Κι από την άλλη, τα δικά μας αισθητήρια εθίζονται στην κυριαρχία της κραυγής. Που τις περισσότερες φορές δεν λέει τίποτα, η έντασή της έχει αποδυναμώσει, έχει στρογγυλέψει τις γωνίες της. Έχει ισοπεδώσει τις κλιμακώσεις του συναισθήματος, ανάμεσα στις οποίες πάντα είναι κρυμμένη η βαθύτερη ομορφιά των λέξεων. Αυτή η γενιά που μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην αληθινή και την ψηφιακή ζωή κάποια στιγμή διαπιστώνει ότι και οι δύο είναι εξίσου τραυματικές. Ότι τα αδιέξοδα της αληθινής ζωής εξακολουθούν να υπάρχουν σ αυτόν τον τρομακτικά εξελιγμένο κόσμο, και την ίδια στιγμή ο ψηφιακός κόσμος παλεύει με αυτό που η ίδια η ύπαρξή του έχει γενετικά προκαθορίσει. Μ έναν μανιχαϊστικό διάλογο ανάμεσα στο μηδέν και το ένα, έναν δυαδισμό που δεν αφήνει όσα περιθώρια ελευθερίας υπόσχεται η κυριαρχία της εικόνας. Υπάρχουν όμως κι αυτοί οι νέοι που επιμένουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους όχι στη διαπασών, όχι με εντυπωσιασμό, αλλά με όχημα στίχους που κουβαλούν μέσα τους το ρυθμό ενός τραγουδιού. Στίχους πιο ακουστικούς και ανεπιτήδευτους, άλλοτε περισσότερο ωμούς, και άλλοτε περισσότερο λυρικούς. Ένας απ αυτούς είναι και ο Κωνσταντίνος Νιφοράτος, που σε μια κοινωνία που αρέσκεται να κραυγάζει, τολμά να εκτεθεί με τυπωμένες λέξεις, κάποιες προορισμένες να ντυθούν με μελωδίες. Λέξεις ποτισμένες με τη μαγεία, την πλάνη και τη βάσανο του ερωτικού συναισθήματος, λέξεις τραυματισμένες από τη σκληρότητα της καινούριας πραγματικότητας που φυλακίζει τους νέους σε ρόλο μηχανικών εξαρτημάτων ενός γηρασμένου status quo, λέξεις που ενθυλακώνουν την ατέλειωτη εσωτερική αναζήτηση της νιότης, τη βουτιά στο μέσα σύμπαν,