ΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ...ΣΙΩΠΗ

Έχουμε μάθει να λέμε ότι τα παραμύθια είναι για τα παιδιά, υπάρχουν όμως και παραμύθια που απευθύνονται σε μεγάλους κι ίσως αυτά να είναι περισσότερα. Και ένας λογικός άνθρωπος μένει έκπληκτος μπροστά στα όσα παραμύθια πιστεύουν οι μεγάλοι.
Εδώ όμως μιλάμε για πραγματικά παραμύθια. Παραμύθια γραμμένα από μεγάλους και πασίγνωστους Γερμανούς συγγραφείς. Πασίγνωστους στη χώρα τους, εδώ σε μας άγνωστους. Ονόματα όπως Γκέοργκ Μπύχνερ, όνομα βραβείου λογοτεχνίας για τους Γερμανούς, εδώ δεν σημαίνει τίποτα. Ονόματα όπως Κουρτ Τουχόλσκυ, Γκέοργκ Κάϊζερ, Κουρτ Σβίτερς και Ρίχαρντ Ντέμελ, επίσης. Κι όμως είναι όλοι τους συγγραφείς μεγάλου διαμετρήματος. Κι όχι μόνο συγγραφείς. Ο Τουχόλσκυ ήταν από τους πιο διακεκριμένους δημοσιογράφους της Βαϊμάρης. Ο Άρτμαν ήταν ζωγράφος, το ίδιο και ο Ντέμελ. ΚΙ έγραψαν παραμύθια. Παραμύθια για μεγάλους. Παραμύθια που δεν τελειώνουν “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Διότι ούτε τότε, ούτε σήμερα ζει κανείς καλά και κάποιος άλλος καλύτερα. Εμείς ζούμε χάλια και κάποιοι άλλοι χειρότερα. Καλύτερα ζούνε μόνο εκείνοι που πάντοτε ζούσαν καλά.
Όπως ας πούμε εκείνος ο βασιλιάς που “όταν τον έπιαναν τα ντέρτια του, έπαιζε με τον μαγικό αυλό, το τσοπανάκος ήμουνα”.Όπως ο πρίγκιπας του Άρτμαν και ο βασιλιάς του Κάϊζερ. ΚΙ εκείνοι που πάντα περνούσαν άσχημα ήταν το “φτωχό παιδί”, ο λαγός και ο ποντικός. Και τέλος η Ηλιαχτίδα που ποτέ της δεν κατάλαβε, ούτε τι θα πει φτώχεια, ούτε τι θα πει πλούτος. Γιατί απλά οι ηλιαχτίδες λάμπουν μόνο για τον εαυτό τους.
Τούτα τα παραμύθια τα βρήκα σε ένα υπέροχο βιβλίο που μου χάρισαν οι μαθήτριές μου, όταν δίδασκα Ελληνικά στο Βερολίνο, “τα αρχαία χρόνια” που λένε και τα εγγόνια μου. Και τα κουβαλούσα μαζί μου πολλά-πολλά χρόνια. Τώρα όμως πια βάρυνα κι ήρθε ο καιρός να τα διώξω από κοντά μου. Να τα δώσω και σε άλλους να τα χαρούνε. Γιατί τίποτα δεν χαιρόμαστε περισσότερο από ότι ένα καλό παραμύθι.