OI ΠPΩTOΠΛAΣTOI THΣ MANTIΣON ΣKOYEAP

Όταν η Μπέατρις Κέντρικ θα άνοιγε κάποτε τα όμορφα μάτια της –άγνωστο ύστερα από πόσον καιρό– δε θ’ αργούσε να συνειδητοποιήσει πως ο κόσμος γύρω της δεν ήταν ο κόσμος που θυμόταν. Από το μικρό, γραφειάκι της, το μόνο που σωζόταν ήταν το γυάλινο μελανοδοχείο της. Όλα τ’ άλλα είχαν καταστραφεί. Έντρομη και χωρίς αιδώ, θα διαπίστωνε πως το κομψό φορεματάκι της, τώρα ήταν ένα σάπιο κουρέλι που γρήγορα έπεσε από πάνω της αποκαλύπτοντας όλη τη σάρκινη ανατομία του κορμιού της. Όμως, η καταστροφή δεν περιορίζονταν μόνο μέσα σ’ αυτό το μεγάλο κτίριο, όπου η ίδια είχε μια θέση γραμματέως, έξω από το παράθυρο, ως εκεί που έφτανε το μάτι, στο Λόνγκ Αϊλαντ και στο Μπρούκλυν, όλα έδειχναν σαν να τα είχε χτυπήσει ανελέητα μια βιβλική θεομηνία, ενώ πουθενά γύρω δεν υπήρχε ανθρώπινη ψυχή. Πουθενά, εκτός απ’ το διπλανό γραφείο, όπου ο προϊστάμενός της, ο μηχανικός Άλλαν Στερν, θα δοκίμαζε κι αυτός με τη σειρά του το ίδιο δυσάρεστο «σοκ» από τα χαλάσματα που θα αντίκριζε.