ΑΛΙΡΡΟΗ - ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Δεν υπάρχει πιο σκληρή, πιο αδιέξοδη, πιο βασανιστική φυλακή από έναν καθρέφτη. Σε μια τέτοια φυλακή η Αλιρρόη βρίσκεται ξαφνικά αιχμάλωτη και καλείται να ζήσει όλες τις εποχές του εαυτού της. Μέσα από τους στίχους της ποιητικής σύνθεσης του Γιώργου Δελιόπουλου, η Αλιρρόη, μια μορφή ρευστή σαν τη θάλασσα, αρνείται, θυμώνει, βλασφημεί, αποδέχεται την ήττα, βάζει τα κλάματα, απογοητεύεται, ώσπου τολμάει να κοιτάξει στον καθρέφτη το μηδέν της –το ίδιο μηδέν που φοβόμαστε όλοι μας– κατακόρυφα, σαν να κοιτάζει προς τα κάτω το κενό. προσευχή Πάτερ ?μ?ν, πώς με γκρέμισες κάτω κι απ’ τη γλώσσα μαζεύω συντρίμμια σκέπασε γύρω τούς τοίχους με σύμβολα μήπως κοιτώντας τρομάζω λιγότερο δ?ς ?μ?ν σήμερον ένα σημείο φυγής λίγο ψωμί παραπάνω στα όνειρα ?φες ?μ?ν αμαρτίες που σάπισαν ??σαι ?μ?ς από σκέψεις που κάρφωσες Πάτερ ?μ?ν, λιτανείες τα χρόνια μου πέρασαν στα κηρύγματα βράδιασα κι έμεινα βρέφος μα προσεύχομαι τώρα, ?λθέτω ? ?ξοδος κι ένα μόνο ζητώ, γενηθήτω τ? ν?ν θέλημά Μου.