ΞΕΝΙΤΙΑ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Έχει μιλιά το χώμα δική του, ολοδική του. Αθροίζει τις πνοές του κάτω από τα βλέφαρα και τις βουτάει στην καρδιά των ανθρώπων. Το Κίζδερβεντ ή αλλιώς Παρθενόκαστρο, είτε με το τουρκικό είτε με το ελληνικό τοπωνύμιο, είναι το καταφύγιο των προγόνων μου, η πατρίδα των παιδικών μου αναμνήσεων, ο τόπος μου. Κάπου εκεί κοντά στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας, στην επαρχία της Νικομήδειας, το χωριό μου είναι το μετερίζι της ζωής μου και διασώζεται μέχρι σήμερα. Πιο νότια, στην ανατολική όχθη της λίμνης Ασκανίας, δεσπόζει η Νίκαια. Τα χαρίσματα, τις ομορφιές και τα αγαθά σε όλη αυτή τη μεριά του χάρτη και της Γης τα μπόλιασε απλόχερα και αφειδώλευτα ο καλός Θεός, γλυκαίνοντας και καταπραΰνοντας τα ανθρώπινα πάθη. Σε αυτή τη γλυκιά πατρίδα, την ξεχωριστή, στο χωριό Κίζδερβεντ, γεννήθηκα και μεγάλωσα ως τα δεκάξι μου χρόνια. Μια εφηβική ηλικία με αμέτρητες εναλλαγές, εξάρσεις, αντιφάσεις και όνειρα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς...