ΑΝΘΡΩΠΟΜΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ

Αυτή είναι η ουσία και ο στόχος του μεγάλου έργου του ταπεινού αυτού υπαρξιστή ελευθεριακού στοχαστή, γόνου ισπανών αναρχικών επαναστατών, που βίωσε τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της σύγχρονης Ισπανίας. Από την επαναστατική θεσμιστική δημιουργικότητα και το μεγάλο αυτομορφωτικό καζάνι του 1936, τον πόλεμο και τις διώξεις του Φρανκικού καθεστώτος, την αυτοεξορία στην καπιταλιστική υπερδύναμη Γερμανία, το Τέταρτο Ράιχ όπως την αποκαλεί. Με συμμάχους στη σκέψη τον Αλμπέρ Καμύ και την Σιμόν Βέιλ, στο ανά χείρας βιβλίο προσπαθεί με την πένα του να καταδείξει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πραγματικότητας και να θέσει τον άνθρωπο μπροστά στις ευθύνες του για τον τόσο απαραίτητο εσωτερικό αναστοχασμό (που δεν κάνει) σ αυτήν την κομβική ιστορική συγκυρία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Δεν έγινα συγγραφέας για να γυαλίζω τις μπότες των ισχυρών... Είναι αυτός ακριβώς ο βαθύς δεσμός με τον απλό λαό που με παρακίνησε να αντιταχθώ με την πένα και το λόγο στα ψευδοεπαναστατικά μοντέλα που αναδύθηκαν, αρχής γενομένης από την επανάσταση των μπολσεβίκων, και να θέσω ως αξίωμα χειραφετητικές επιλογές περισσότερο σύμφωνες με την αληθινή φύση και τις αληθινές ανάγκες του ανθρώπου. Το ναυάγιο και η απαξίωση του χειραφετητικού πολιτικού λόγγου του συρμού δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να απαρνηθούμε τον εξανθρωπισμό του κόσμου, ένα έργο αδιαπραγμάτευτο ενόσω επιμένει η αδικία πάνω στη γη. Εν όψει της ολοένα δραματικότερης κρίσης που διανύει η Ανθρωπότητα, η αναζήτηση του κοινού καλού όχι απλώς δεν έχει καταστεί αναχρονιστική αλλά είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Οι αυταπάτες που αναδύθηκαν έπειτα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν επαληθεύτηκαν από την πραγματικότητα· σε αντιδιαστολή με τις θριαμβευτικές ρήσεις των αρχιτεκτόνων της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, η τελευταία δεκαπενταετία, στο σύνολο της, υπήρξε μάλλον οπισθοδρομική παρά εξελικτική και μάλλον αποκαρδιωτική παρά γεμάτη υποσχέσεις