...ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ Η ΤΕΧΝΗ...

Ένας ζωγράφος μπροστά στον άδειο του καμβά. Πίσω του φόνοι, δοσμένοι με τρόπο συμβολικό. Κοντά του, αλλά όχι δίπλα του μια γυναίκα η αφορμή της έμπνευσης, η αρχή μιας παράλογης ιστορίας. Τη νύχτα πριν το γάμο της, η Χριστίνα, θα βρει δολοφονημένο το μέλλοντα σύζυγό της με κομμένο λαιμό. Οι ύποπτοι πολλοί, η ευκαιρία όλων ίδια, τα μέσα φανερά, αλλά το κίνητρο δυσδιάκριτο. Καθώς η έρευνα προχωρά θα διαπιστωθεί ότι η Χριστίνα σχετίζεται με άλλες δύο δολοφονίες με ακριβώς ίδιο μοτίβο: Τον κομμένο λαιμό. Ο Φρύνης, “ο συνταξιούχος”, όπως τον αποκαλούν, απόμαχος αστυνομικός με πολλές εξιχνιάσεις στο ενεργητικό του θ΄αναλάβει να επιλύσει την υπόθεση. Όλα θα τον οδηγήσουν στον εκκεντρικό ζωγράφο, όπου με όπλο του τα ανάλεκτα του Κομφούκιου θα επιδιώξει να τον ξεσκεπάσει. Οι άμυνες όμως του ζωγράφου θα είναι σθεναρές και θα έχει μονάχα έναν σκοπό: Να γεμίσει με χρώμα τον άδεια του καμβά δολοφονώντας, πάντα, με κίνητρο την τέχνη. Όταν τα όρια της έμπνευσης αγγίξουν τα σύνορα της παραφροσύνης, ο χρόνος παύει την εξέλιξη της ύπαρξης και ενορχηστρώνει την πορεία της μοίρας.