Ο? ΔΙΑ ΒΑΚΧΟΝ ΣΑΛΟΙ ? ?ΝΤΟΛΟΓΙΑ Τ?Σ ?ΔΥΝΗΣ ΜΕΣΑ ?ΠΟ ΤΟΥΣ ?ΝΕΞΟΙΚΕΙΩΤΟΥΣ, ΘΕΟΜΟΡΦΟΥΣ ?ΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΥΣ Τ?Σ ΔΡΑΜΑΤΙΚ?Σ ΤΕΧΝΗΣ - ΜΟΝΟΓΡ

?διαμφισβήτητα, μέσα ?πό τήν ε?ρωνεία τ?ς ?πόκλισης, τή δύναμη τ?ς ?στατης ?πογύμνωσης, τήν Α?σθητική τ?ς πενιχρότητος –scantiness–frugality ? Τραγωδία ?ποτελε? τό ?νυπέρβλητο σύμβολο τ?ς ?ντροπίας, τό καθολικό ?ντιφάρμακον ?πέναντι στή δημαγωγία τ?ς Ταυτότητας καί τ?ς Πολιτισμικ?ς Λήθης. Τό κονταροχτύπημα το? τραγικο? ?ρωα μέ τόν Θάνατο ε?ναι ? πεμπτουσία το? ?νθρώπινου, τό ?ποκορύφωμα το? ?παρξιακο?, ?κείνη ? ?ντιγόνεια ?πέρτατη χλεύη πού συνεπάγεται μία σύγκριση μέ τό ?νόργανο τό ?πο?ο δέν δύναται μήτε νά περιγελάσει, μήτε νά ?περκεράσει τό Θε?ον. Μόνον διά τ?ς βακχείας δύναται ? ?μφισβητίας ?ρωας νά ?γκαταλείψει, νά ?πεκδυθε? τήν ?ργανική α?τοκυριαρχία το? Ε?ναι Του καί νά ?ποτινάξει τούς ?γκόσμιους δεσμούς Του. Ε?ναι τό α?τόβουλο πάθος –α?τόγνωτος– μία ?γρια, ?δάμαστη α?τονομία τ?ς παρόρμησης πού ?δηγε? στόν ?λεθρο, μία ?ργίλη μανιώδης α?τοαναγνώριση πού στοχεύει στόν ?φανισμό. Μακρυά ?πό τήν ?ρμονική, ?λλά θαμασμένη φλόγα τ?ς ?στίας, ? τραγικός ?ρωας μέσα στήν ?ερή Του μανία, ?ς ?ντίθεος ?κπορθε? τήν Α?τογνωσία Του καί ? ?διος μετουσιώνεται σέ παρανάλωμα τ?ν πρωταρχικ?ν στοιχείων τ?ς ζωτικ?ς δύναμης που Τόν συνδέουν μέ τούς Θεούς κι ?πιζητ? μαζί Τους ?ενάως, μιά θανάσιμη πάλη. Τό ?πέρτατο διακύβευμα τ?ς Τραγικ?ς Τέχνης – μόλις γεννιέται ? ρόλος κηδεύεται γιατί δέν θα σακρωθε? ποτέ ξανά, μές στή φθαρτή ?θανασία του! – ε?ναι νά φθάσει στό ?πέραντο Κενό. ? ?ντολογία τ?ς ?δύνης ?ποτρέπει ?πό τό να ?ρίζει ? ?πόγνωση τ?ς κλίνης-τάφου τήν ?ξαίσια Ζωή το? τραγικο? ?ρωας ?λλά, νά Τήν σημαδεύει ? ?νθεος ?ρως πρός τό ?λλον ?ς τό ?χημα ?ξιλέωσης ?ν τέλει, πρός μιά Συμπαντική, ?διάψευστη κι ?παρασάλευτη ?θανασία. Τό μόνον ?νθηφόρον μένος –φρικτό ?ντίδωρον το? Δονύσου, το? ?λοφυρόμενου ?γγέλου τ?ν νυχτεριν?ν κραυγ?ν– μέσα ?πό τή Βαχεία καί τή Λύπη ?δηγε? στήν Α?ώνια ?πό-σχιση το? τραγικο? ?ρωα ?πό τό ?φήμερον καί σημαίνει ?πιτέλους, τή μετά-θεση Του στήν ?λευθερία.